Tegenwoordig spreken we meer over het sacrament van de verzoening of vergeving dan van de biecht. Het houdt in dat een gelovige na een gewetensonderzoek in gesprek met een priester zijn zonden uitspreekt. Onder zonde verstaan we: al wat de gelovige afzondert van God; daden die in strijd zijn met het Verbond, die de eenheid verstoren.
Na het belijden van de zonde spreekt de gelovige zijn berouw uit. De priester scheldt de zonde kwijt (absolutie) en stelt een vorm van genoegdoening voor om schade te herstellen.
Uiteraard is het persoonlijke gebed de eerste plaats om aan verzoening met God te werken, maar daarmee heb je nog geen zichtbaar teken van vergeving. En dat is wat het sacrament wel kan bieden.
Paus Benedictus XVI legde het ooit zo uit: Wij maken onze huizen minstens één keer in de week schoon, zelfs als het vuil altijd hetzelfde is. In een schone omgeving kun je opnieuw beginnen; doe je dat niet, dan zie je het vuil misschien niet, maar toch wordt het steeds meer. De schoonmaak van de ziel, die Jezus geeft in het sacrament van boete en verzoening, helpt ons om een alerter geweten te hebben, meer open, en zo helpt het ons ook om spiritueel en als mens te kunnen rijpen.