Wij weten van een vuur
dat gloeide bij verhalen
die mensen nog hertalen
tot op de lange duur.
Dat vuur werd niet geblust door tranen.
Het zout maakt met de vlammen samen
een koppig-gele gloed.
Met sintels nog in onze handen
zien wij hèèl soms het water branden,
een wonder onvermoed.
Wij zijn het lopend vuur
en niet meer uit te doven
omdat we sterk geloven
in eigen tijd en duur.
De vonken blijven overspringen.
Steeds zullen ergens vlammen zingen
en dansen met hun licht.
De wind brengt as opnieuw tot branden
en ieder vuur verwarmt een ander.
Een spannend vergezicht.
Zo tussen rust en duur
blijft alle hartstocht zweven.
Wij branden ons tot leven.
wij zijn het lopend vuur.
Denise Dijk